foto's: enkele voorbeelden van de katten uit УРК + The Incredible Shrinking Man
Er is maar één manier om klimaatverandering te stoppen: miniaturisatie. De mensheid is te hardleers om haar gedrag te veranderen, dus dient de homo sapiens te worden gereduceerd tot een mini-me van pakweg 50 centimeter, al zou formaat Pinkeltje beter zijn, maar laten we bescheiden beginnen. Onze ecologische voetafdruk neemt af met het kwadraat van het volume. Laat een mensje van een halve meter 25 keer minder inhoud hebben dan een hedendaagse papzak en voilà: 625 keer minder uitstoot van broeikasgassen. Klimaatprobleem opgelost.
De Nederlandse kunstenaar Arne Hendriks beseft dit al jaren, getuige zijn project The Incredible Shrinking Man (zie slideshow). Toch is het reeds geruime tijd verdacht stil aan het krimpfront. Maar gelukkig is dit schijn. Arne heeft ons verklapt dat er in het stadje УРК (spreek uit: Oerk, red.) in Siberië proefnemingen worden gedaan met de miniaturisatie van katten (zie slideshow). Kopjes vroeg en kreeg een exclusief interview met onderzoeksleiders Dr. Jean Pierre du Frisse (JP) en zijn collega Dr. Iwan Pjotr Vryskov (IP).
Heren, ik zie katten met korte pootjes. Noemen jullie dat miniaturisatie?
JP: Noem het maar niks. We zijn nog maar twee jaar bezig, dus dit is een geweldig begin. Stel je voor dat alle mensen korte pootjes zouden hebben. Kleinere auto’s! Kleinere voetbalvelden! Kortere kniekousen! Kortere rokjes! Minder geweld!
Minder geweld?
IP: Probeer iemand maar eens een schop onder zijn hol te geven met zulke beentjes.
Ik snap het. Hoe hebben jullie dit geflikt?
JP: U weet dat er in het naburige Yakutsk getracht wordt om met pleistoceen DNA wolharige mammoeten tot leven te wekken. Welnu, wij hebben uit dit DNA stamcellen van een ondersoort, de Sardijnse dwergmammoet (Mammuthus lamarmorae, red.) opgekweekt en die in eicellen gespoten van de gewone huiskat. Ondanks de eerste tegenvallende resultaten gaven we de moed niet op en…
Tegenvallende resultaten? Kunt u iets specifieker zijn?
IP: In eerste instantie kregen we topzware exemplaren met het hoofd van een Sardijnse dwergmammoet en het lijf van een kat. Ook bleken de DNA samples vervuild te zijn.
Vervuild DNA? Dat klinkt wel heel eng.
JP: Was het ook. Uiteraard hebben we de banden met het Zuidkoreaanse laboratorium onmiddellijk verbroken, maar toen was het kwaad reeds geschied.
Ik weet niet of ik dit wel wil horen...
IP: We doen de poort van de kweekschuur open en wat staat daar? Een Tyrannosaurus Rex met korte pootjes, een lapjesvacht, snorharen ter grootte van een bamboehengel en een staart van zes meter. Toen ie begon te spinnen vlogen de pannen van het dak.
Djiezus! Hoe heeft u dat monster onschadelijk gemaakt?
JP: Niet. Met een sprong van zeker vijftig meter zweefde hij over onze hoofden naar buiten.
Ja maar, dan zwerft hij hier dus ergens rond op de toendra?
IP: Inderdaad. Dus als ik u was zou ik voorzichtig zijn op de terugweg.